Bijzondere fiets voor een spotprijs verkocht

Via het verkoopplatform kwam er een berichtje van ene Anton binnen: 'Ik ben wel geïnteresseerd in de fiets! Kan ik hem straks komen bekijken?’ - ‘Doe wat je niet laten kan,’ stuurde ik hem terug. Ongeveer een half uur later zag ik een auto de oprit oprijden. Ik wachtte en hoorde enkele seconden later een hard gebonk tegen de onderkant van de garagedeur.

Ik keek naar beneden en zag iemand met stekeltjes. ‘De ingang is te klein voor mijn hoofd,’ kermde hij. - ‘Nee, nee,’ zei ik. ‘Dat is het kattenluik. 'Een Homo Sapiens mag de deurklink gewoon gebruiken hoor!’ - ‘Ah,’ zei die opgelucht. Anton kwam vervolgens binnen en hij gaf me een stevige hand die me direct een flinke pijnscheut bezorgde.

‘Dus waar is die fiets?’ Ik wees naar de hoek van de garage. ‘Ah,’ zei die. ‘Ziet er anders uit dan op de foto. Er ontbreekt iets!’ - ‘Wat dan?’ vroeg ik verbaasd. ‘Hmm, het frame, trappers, het stuur… Eigenlijk alles, behalve een band. - ‘Achterband,’ vulde ik aan. ‘Maar dat is gewoon een losse, lekke band. De fiets staat ernaast. Je kijkt scheel.’

‘Haha! Oh, pardon,’ zei Anton en hij gaf vervolgens een ferme, waarschijnlijk vriendelijk bedoelde, klap op mijn rug en nu had ik nog meer pijn. ‘Hmm, interessante oldtimerfiets,’ vervolgde hij. ‘Komt die uit de Eerste Wereldoorlog?’ - ‘Tweede,’ antwoordde ik. ‘Niet letterlijk natuurlijk. Tis niet dat een historische gebeurtenis iets kan baren. Haha!' Anton lachte zogenaamd mee en zei vervolgens streng: ‘Ik bied twintig euro.’ - ‘Pardon? Deze fiets brengt een verhaal met zich mee en is daarom veel meer waard.' Anton keek kritisch. ‘Vertel op!’

“Welnu, mijn oudoom Hendrikus begon op 9 mei 1940 een fietsenwinkel in een klein Drents dorpje en was op 10 mei totaal ontstemd. ‘Heb ik weer,’ zei hij bedroefd tegen mijn oudtante Tina. ‘Begin ik een mooie fietsenwinkel en dan vallen de Duitsers binnen.’ - ‘Ach, dat loopt wel los. De Nederlandse strijdkrachten trappen die Duitse paljassen het land wel weer uit!’

Twee weken later fietsten de Duitse soldaten fluitend door het dorp. Daar was Hendrikus niet van gecharmeerd en dat maakte hij kenbaar tijdens het avondeten. ‘Zie je wel,’ zei Hendrikus tegen Tina. ‘Daar in Polen gingen ze ook al tekeer en nu hebben we hier heibel in de tent.’ Hij pakte een half opgegeten aardappel van zijn bord en gooide die woedend uit het raam. Je hoorde ‘pok’ en daarna de kreet ‘schweinhund!' - 'Ja, pas nou op met die aardappelen!’ zei Tina. Drie seconden later werd er aangeklopt. ‘Niet opendoen!’ zei Hendrikus paniekerig. De Duitser bleef kloppen en schreeuwde: ‘Aufmachen!’

Hendrikus deed uiteindelijk schuchter open en zei gutentag in zijn beste Duits. De jonge soldaat gaf hem een klap in het gezicht en fietste vervolgens verder. Mijn oudoom had geluk dat de nazi’s in de eerste bezettingsjaren nog de ‘fluwelen handschoen’- aanpaak hanteerden. In de hoop het Nederlandse volk te overtuigen van het prachtige, nazistische gedachtegoed.

De tijd verstreek snel en inmiddels was de Duitse aanval op de Sovjet-Unie, onder de codenaam Operatie Barbarossa, in volle gang. Mijn oudoom Hendrikus had echter nog steeds weinig klandizie. ‘Dat komt door de vieze moffen!’ mopperde hij tijdens de wekelijkse klaverjassessie in het lokale dorpshuis. ‘Geef die arme Duitsers maar weer op de schuld!’ zei Tinus; een chagrijnige, oude man met één oor. ‘Je hebt gewoon twee linkerhanden en kunt nog geen fiets repareren, al barst de wereld!’ - ‘Nou,’ antwoordde mijn oudoom. ‘Toevallig is de wereld op dit moment aan het barsten en heb ik vandaag een fietsband vervangen!’ Alle klaverjasspelers klapten ironisch en Hendrikus liep woedend naar huis.

Eenmaal thuis werd Hendrikus in paniek aangesproken door zijn vrouw. ‘Er is iets heel ergs gebeurd. Weet je nog wat die zei? - ‘Wie?’ vroeg Hendrikus. 'Die Duitser die vanmiddag zijn fietsband liet vervangen!’ - ‘Dat hij die fiets nodig had voor het bestrijden van ongewenste elementen in het Oosten?’ - ‘Ja! Dat bleek dus niet over verkeersdrempels voor tanks te gaan, maar over iets heel anders!’

Ze pakte de Verzetskrant van tafel en drukte die in Hendrikus zijn gezicht. ‘Ho, ho, zo zie ik toch niks.’ Hij rukte de krant uit haar hand en begon te lezen over paramilitaire doodseskaders die de Wehrmacht, tijdens de verovering van de Sovjet-Unie, achtervolgden en onder meer onschuldige Joden, zigeuners en andere zogenaamde ‘untermenschen’ doodden. Hij begon paniekerig adem te halen. ‘Wel, potjandrie! Het logo van mijn fietsenwinkel staat op die fietsband. Straks denken ze nog dat ik er wat mee te maken heb!’ Hendrikus begon te schreeuwen en dook daarna huilend zijn bed in.

Vier weken later stond er een menigte voor zijn deur. ‘Daar zul je ze hebben, Tina,’ zei hij angstig. ‘Ze gaan met me afrekenen, maar ik accepteer mijn lot. Ik heb het verdiend.’ Hij deed de voordeur open en zijn broek naar beneden. ‘Lynch me maar! Ik ben een verrader!’ - ‘Huh?’ zei een mannelijke buurtgenoot. ‘Je bent juist een held! Heb je de Verzetskrant niet gelezen?’ - ‘Nee?’ Hij drukte de Verzetskrant vol in het gezicht van mijn oudoom. ‘Geef hem gewoon, zodat ik zelf kan bepalen vanaf welke afstand ik wil lezen!’

Bijtende ironie bij het Duitse oostfront! Wie is de mysterieuze fietsenmaker?

Een verzetsdaad, gepleegd door de eigenaar (?) van een Nederlandse fietsenwinkel, heeft de Duitsers flink wat ellende bezorgd. SS-Standartenführer Arthur Sandberger, leider van een zogenaamde Einszatsgruppe, was van plan om honderden partizanen en Joden uit een klein Russisch dorpje te executeren. De graven waren al gespit en zijn lafhartige manschappen stonden klaar om te vuren.

Op dat moment kreeg Sandberger zijn fiets een klapband en brak de paniek uit. De Duitsers dachten dat ze beschoten werden vanuit het bos en zetten het vervolgens op een lopen. Precies in een fuik van het Rode Leger! Iedereen uit het dorpje heeft het overleefd. Op de klapband stond een Nederlandse tekst en het logo van een fietsenwinkel."

‘En dit is dus de beruchte klapband en daarnaast staat de fiets. Voorzien van een nieuwe, goedwerkende band! ’ - ‘Sjonge wat een verhaal,’ zei Anton. ‘Ik herzie mijn bod van twintig euro en ben nu bereid er vijfentwintig euro voor neer te leggen.’ - ‘Verkocht!’