De mysterieuze verslaggever

‘Je hebt een nazikop!’ zei een jongvolwassen man, met kaal hoofd, in de supermarkt tegen mij. Iemand anders kwam met een draaiende camera voor mijn gezicht staan. ‘Pardon?’ vroeg ik, enigszins overvallen. ‘Haha! Grapje!’ zei hij vervolgens. 'We maken provocatieve televisie!’ - ‘Oh,’ zei ik. ‘Mag ik wel gewoon mijn bananen afrekenen?’ De draaiende camera richtte zich nu op mijn bananen. Ik werd er enigszins nerveus van en liet mijn tros bananen op de grond gevallen.

De verslaggever begon hard te lachen en drukte de microfoon in mijn gezicht. ‘Haha, gebeurt jou dit vaker?’ - ‘Wat?’ vroeg ik beduusd. ‘Dat je bananen op de grond laat vallen!’ - ‘Soms als ik heel moe ben. Dan ben ik extra onhandig, maar ik word nu vooral nerveus van de camera.’ - ‘Dat is ook de bedoeling!’ zei de verslaggever. Ik pakte mijn bananen en liep naar huis.

Een paar dagen later liep ik richting een vriend en vanuit mijn linkerooghoek zag ik de mysterieuze verslaggever bij een lantaarnpaal staan wachten. Oké, nu ga ik gevat uit de hoek komen, dacht ik bij mezelf. Enkele seconden later was ik bij de lantaarnpaal en, zoals verwacht, drukte hij de microfoon weer onder mijn neus. ‘Dag, meneer! Kunt u hoofdrekenen?’ - ‘Jazeker!’ riep ik trots.

Hij wist ongetwijfeld niet dat ik in groep 8 was verkozen tot de snelste hoofdrekenaar van de basisschool. - 'Oké, hoeveel is 6 x 6?’ - ‘36,’ antwoordde ik direct. - ‘6 x 6 x 6?’ - ‘216!’ - ‘6 x 6 x 6 x 6?’ - ‘12…..’ Pats! Hij gaf me een volle bitchslap in mijn gezicht. Ik gaf hem een bitchslap terug. ‘Haha! Komediegoud dit! 'Provocatieve televisie!’ - ‘Normaal doen!’ beet ik hem toe en liep richting de vriend.

De weken daarop vernam ik niets meer van de mysterieuze verslaggever en dat maakte me dolgelukkig. Wel zag ik, een aantal weken later tijdens het winkelen, iemand met een woekerende haardos en grote snor. Ook voorzien van een draaiende camera en microfoon. Hij liep op mij af. ‘Dag meneer,’ zei hij vriendelijk. ‘U ziet er slim uit, wat vindt u eigenlijk van het huidige politieke klimaat?’

Mijn favoriete onderwerp! Ik gaf een heldere analyse en de spraakwaterval duurde enkele minuten. - ‘Ik vroeg me eigenlijk af of u het warm of koud vond!’ Ik staarde hem enkele seconden vaag aan. Daarna deed hij zijn pruik en snor af en voor mij verscheen de mysterieuze verslaggever. ‘Haha! We gaan je antwoord fastforwarden en je een raar stemmetje geven! Hulde voor de provocatieve televisie!’ Ik was er weer ingetuind.

Maanden had ik niets meer van de mysterieuze verslaggever vernomen en mijn bestaan op deze aardkloot ging rustig verder. Zo nu en dan zag ik verslaggevers met draaiende camera’s mensen interviewen, maar het was niet de mysterieuze verslaggever en mij werd niets meer gevraagd.

Op een willekeurige zondag liep ik weer eens naar de supermarkt. Voor de deur stond een man met een apenpak aan. Hij ging ineens voor me staan en zei: ‘Je staat voor aap!’ - ‘Voor een aap bedoel je? Je vergeet het lidwoord.’ - ‘Ja, maar dan klopt de grap niet meer!’ Iemand tikte me ineens op de schouder. Ik draaide me om en keek recht in een draaiende camera. ‘Haha, het is een prank!’ zei de man in apenpak. Ik herkende zijn stem. Het was de mysterieuze verslaggever. Nu was ik er klaar mee.

‘Wat is het doel van deze ongein constant?’ vroeg ik.
‘Provocatieve televisie maken!’
‘Wat is hier provocatief aan?’
‘Je bent toch pissig nu, dat is het doel van provocatie!'
‘Waar wordt dit uitgezonden?’
‘Op televisie!’
‘Welke zender?’
‘Zeg ik niet’
‘Waarom niet?’
Ineens rende hij weg, de cameraman verdween ook.

Soms zag ik hem tijden niet, dan weer wel. De grappen en provocaties werden steeds flauwer. Ik probeerde niet dagelijks aan hem te denken, maar ongemerkt deed ik het toch. Ik had mezelf ook nog nergens op de televisie teruggezien. ‘We kunnen weinig voor je betekenen helaas,’ zei de vriendelijke politieagent aan de telefoon. ’We hebben even in het Wetboek van Strafrecht gekeken en alleen de bitchslap kan als strafbaar worden aangemerkt, maar je gaf hem ook een klap terug, dus daarmee is de kous voor ons af.’’

‘Waarom stoort het je zo?’ vroeg mijn psychiater. ‘Af en toe haalt hij een grap met je uit, maar dat is toch niet heel erg? Normaal kun je ook zo goed relativeren!’ Ik dacht na. ‘Het is de combinatie van vernedering en het onheilspellende,’ antwoordde ik. - ‘Zolang jij nijdig blijft reageren en in zijn valkuilen trapt, zal hij doorgaan,’ zei mijn psychiater. 'Negeer hem gewoon. Wellicht is het gewoon een gek met draaiende camera en zit er niets achter en waarschijnlijk kom je ook niet op televisie.’

Na mijn gesprek met de psychiater nam ik me voor om zijn advies ter harte te nemen. Maanden gingen voorbij en ik vernam niets meer van de mysterieuze verslaggever. Ik begon zelfs vaker rond te lopen door mijn stad, in de hoop dat ik hem ergens zou zien.

Ongeveer zes maanden later werd ik in de supermarkt aangesproken door een vreemde man van middelbare leeftijd. ‘Hé,’ was jij gisteren niet op televisie?’ vroeg hij. ‘Echt?’ vroeg ik. ‘Zou kunnen!? 'In wat voor programma zag je mij?’ - ‘De nieuwe populaire datingshow, waarin mensen naakt met elkaar daten! Mijn vrouw vond je besneden piemel heel mooi!’ - ‘Hmm, dat moet iemand anders zijn geweest,’ zei ik teleurstellend. ‘Ik heb namelijk een lange voorhuid.’