Help, ik sta voor altijd in de Libelle!

hoe mijn vriendin en ik in de Libelle kwamen

Jul 09, 2025

‘Libelle, Libelle,’ krijste ik een paar minuten nadat ik op aarde was verwelkomd door de verloskundige en mijn moeder. ‘Als jij later oud bent,’ zei de verloskundige geruststellend, ‘kom jij vast wel een keer in de Libelle te staan.’ Aanvankelijk was ik sceptisch, maar 32 jaar later werd haar voorspelling toch werkelijkheid.

Hoe het begon

Een 17-jaar oudere vrouw, in de volksmond ook wel ‘mijn vriendin’ genoemd, vertelde dat ze online had gereageerd op een oproep van de Libelle. ‘Over grote leeftijdsverschillen in relaties,’ gaf ze enthousiast aan. ‘O,’ zei ik en las snel weer verder in mijn boek. Daarna ging het leven op de aardbol rustig voort.

Een paar weken later kwam het Libelle-onderwerp weer ter sprake. ‘Ze hebben gereageerd! Waarschijnlijk nemen ze binnenkort contact op voor verdere informatie.’ - ‘O,’ zei ik wederom en nam vervolgens een hap van mijn zoute haring. Een paar uitjes vielen op mijn knie. Ik keek er gebiologeerd naar en er verstreken weer enkele weken.

‘Hiep, hoi!’ zei mijn vriendin, weer een paar weken later, enthousiast. ‘We komen nu officieel in de Libelle. Maar eerst krijgen we een fotoshoot.’ - ‘Huh,’ vroeg ik? ‘Waar komen we in? Wat voor shoot?’

Ze legde alles uit en die dag leerde ik dat het soms raadzaam is om actiever naar je vriendin te luisteren. ‘En waarom ook alweer?’ vroeg ik. - ’Is toch leuk? antwoordde ze. ‘En zo kun jij je profileren als schrijver en ik als kunstenaar’- ‘O,’ zei ik voor de verandering.

Richting de studio

In de auto richting de studio las ik voor het eerst de Libelle. Ik zette de leesbril op mijn hoofd en met de benen over elkaar bladerde ik als een geflopte intellectueel met een kritische blik door het tijdschrift.

‘Waar is het katern met de literatuuranalyses?’ vroeg ik aan mijn vriendin. ‘Die hebben ze niet,’ reageerde ze cynisch. ‘En waarom wordt nergens Ivan Toergenjev genoemd?’ Ik bladerde verder en las over een vrouw die zesmaal per dag masturbeerde en inmiddels ook communiceerde met haar vagina. Een man had ze niet meer nodig, vertelde ze trots.

Het zweet gutste over mijn rug. ‘Ik weet niet of ik me hier wel senang bij voel.’- ‘Ach, zie het gewoon als lollige pret.’

Hoe dichter we de studio naderden, hoe panischer ik werd. Nu begon ik vragen te stellen als een peuter die voor het eerst naar school ging. ‘Hoe gaat zo’n fotoshoot eigenlijk in zijn werk?’

‘Gewoon, je moet je een paar keer omkleden en poseren.’ - ‘Omkleden?! Publiekelijk?’ - ‘Ja, geen idee.’ - ‘Dat had je eerder moeten vertellen. Dan had ik een onderbroek zonder gaten aangetrokken.’ - ‘Je hebt je onderbroek nu in ieder geval op de juiste plek aan,’ merkte ze op.

Ze refereerde hiermee aan een clowneske situatie van enkele weken terug. Ik was toen net begonnen met het slikken van medicijnen tegen mijn angststoornis (hier meer over te lezen) en de bijwerkingen gierden door mijn lichaam. Plots zette ik een onderbroek op mijn hoofd en daarmee begon ik rond te dansen.

Gelukkig was ik nu, vele dagen later, weer wat geland op aarde, maar ik zat zeker nog niet goed in de sociale wedstrijd en mijn dosis was sindsdien ook verhoogd. Dat ging dus leuk worden.

De aankomst

We werden hartelijk ontvangen door twee vrouwen van middelbare leeftijd. ‘Waar komen jullie vandaan?’ vroeg een van de twee vriendelijk. ‘Groningen!’ zei mijn vriendin enthousiast.

‘Oh, daar heb je van die leuke grachtjes enzo!’ reageerde er eentje belangstellend. Ik verloor al snel de aandacht en keek angstig om me heen.

Op zoek naar pashokjes voor het omkleden, maar die waren nergens te bekennen. Ik zag mezelf al uitgelachen worden door meerdere vrouwen, incluis mijn vriendin, van middelbare leeftijd of hoger. Dat ik bekend kwam te staan als de man met gaten in de onderbroek. Dat kon er ook nog wel bij.

‘Ik ga even je vriendin meenemen,’ zei een visagiste en ze verdwenen een kamer in. Aan de tafel dronk ik een flesje water. Omringd door vrouwen die met van alles en nog wat in de weer waren. Ik pakte mijn telefoon en deed maar alsof ik geïnteresseerd wat Wikipedia-artikelen aan het lezen was. In werkelijkheid was mijn batterij echter leeg en scrolde ik op een zwart scherm.

Af en toe kwamen ze vriendelijk bij me om mijn staat van zijn te peilen. Na een uur was mijn vriendin klaar en daarna werd er in vier seconden nog wat make-up op mijn hoofd gesmeerd en toen was het kleding passen geblazen.

De fotoshoot

‘Je moet bruin aan,’ zei de styliste, want het is voor de herfsteditie. ‘O, oké,’ zei ik ietwat nerveus en ik staarde besluiteloos naar de kledij die ze had uitgestald. 'Euh, ja…’ stamelde ik angstig, alsof ik voor het eerst in mijn leven kleding zag.

Gelukkig nam ze snel het initiatief en braaf trok ik aan wat me werd voorgeschoteld. Ook wist ik me sluw in een hoekje om te kleden, zodat de gaten niet werden opgemerkt. Mijn vriendin kreeg ook kledij en daarna kon de shoot beginnen.

Ik stond wat klungelig voor me uit te staren. ‘Ga maar staan als een echte man,’ adviseerde de fotografe. ‘Hoe staat een échte man?’ vroeg ik. ‘Gewoon, stoer,’ zei ze. Daar kon ik weinig mee en ik besloot als een soort gorilla te poseren.

Alle vrouwen van middelbare leeftijd, incluis mijn vriendin, begonnen hard te lachen. De sfeer zat er inmiddels goed in en na honderden foto’s in verschillende ongemakkelijke poses was het feest voorbij. Na een interview stonden we een paar maanden later dan eindelijk in de Libelle. En dat had me helemaal niets opgeleverd, behalve een blije vriendin!