Talkshow loopt volledig uit de hand (deel 1)

Vroeg in de ochtend werd er hard op mijn voordeur geklopt. ‘Wakker worden!’ schreeuwde een zware, robuuste stem. Ik deed snel mijn kleren aan en liep naar de voordeur. ‘Goedemorgen,’ zei ik.

Vroeg in de ochtend werd er hard op mijn voordeur geklopt. ‘Wakker worden!’ schreeuwde een zware, robuuste stem. Ik deed snel mijn kleren aan en liep naar de voordeur. ‘Goedemorgen,’ zei ik. ‘Goedemorgen,’ zei de relatief oude man met grijs haar. ‘Broek verwisselen, graag!’ - ‘Wablief? Wie bent u en wat is de strekking van dit bezoek?’ - ‘Eerst je broek verwisselen,’ zei hij nogmaals streng.

‘Daar zitten allemaal vlekken op, ik weet niet wat je hebt uitgespookt, maar dat zal me ook een worst wezen. Schone broek aan en dan meekomen. En snel!’ Onthutst trok ik een schone, zwarte spijkerbroek aan en daarna liep ik met hem mee. ‘Wie bent u en waar gaan we naartoe?’ vroeg ik paniekerig.  ‘Dat zal je snel genoeg zien.’

Hij opende de deur van een loods. In een grote ruimte stonden allemaal lompe camera’s, gericht op een grote tafel met zeven stoelen. ‘Jij gaat daarheen!’ De man wees naar een groene deur waarop ‘Kleedkamer’ stond. Ik opende de deur en voor mij stond een appetijtelijke vrouw met geblondeerd haar. Ze bekeek mijn gezicht kritisch.

‘Die kop van jou ziet er niet best uit. Hoe oud ben je?’ - ‘31,’ zei ik schuchter. ‘Hmm, je ziet er uit als 92.’ - ‘Nou dat is ook weer een beetje overdre…,’ - ‘Drink je veel?' Eet je veel vet? Heb je stress? Heb je ooit van het fenomeen groente gehoord?’ Ze begon te zuchten. ‘Maakt ook niet uit. Je bent niet de eerste lelijke persoon die ik zie en helaas ook niet de laatste. Ga maar zitten.’ 

Ik zat nu op een soort van kappersstoel en ze smeerde allemaal rotzooi in mijn haar en op mijn gezicht. ‘Nu heb je een echt talkshowhoofd,’ zei ze trots. - ‘Voel je je al anders?’ - ‘Hoe bedoel je?’ - ‘Minder authentiek en daardoor zelfverzekerder. Ik heb het traumatische verleden van je kop weggepoetst!’ - ‘Fijn,’ zei ik. ‘Mag ik nu weer van de stoel?’ - ‘Vooruit. Nu moet je naar die kamer!’ Ze wees naar een roze deur en daarop stond de tekst ‘Chillkamer’. Ik staarde even voor me uit. ‘'Schiet op!’ zei ze. ‘Anders geef ik je een trap tegen je reet!’ - ‘Ja, ja,’ zei ik en liep naar binnen.

Een gesjeesde twintiger, vermoedelijk van het mannelijke geslacht, kwam frivool op mij aflopen. ‘Hé, broer!’ zei die enthousiast. ‘Leuk dat je er bent, man! Ik ben Jozef. High five!’ Ik deed mijn hand in de lucht voor de high five, maar hij sloeg slechts met vier vingers op mijn hand. ‘Haha, four five!’ 

Ik keek hem emotieloos aan: ‘Als jij sterft, dan zal je familie ongetwijfeld veel verdriet hebben. Maar de wereld zal geen humorist verliezen.’ - ‘Hé, wat?’ vroeg die met een brede grijns. ‘Niks.’ - ‘Oké, ga maar zitten.’ Hij wees naar een ronde tafel met zes stoelen. Vijf mannen van middelbare leeftijd staarden emotieloos voor zich uit. Er was nog één plekje over. 

Niemand zei iets aan tafel en daarom begon ik zenuwachtig op de tafel te tikken. ‘Waarom zijn jullie hier?’ vroeg ik maar om het ijs te breken. Een ietwat oudere man pakte een blokje ijs uit zijn glas cola en sloeg het kapot. ‘Als je het ijs wilt breken, meneer. Doe het dan letterlijk en niet metaforisch.’ 

Nog meer ongemak. ‘In principe heb je nu letterlijk het ijs gebroken, maar metaforisch het ijs weer aan elkaar geplakt!’ zei ik. ’Nu stil iedereen!’ riep Jozef. ‘Hij komt eraan!’

Een brede, dikke man met een half linkeroor en een volledig kaal hoofd kwam de ‘Chillkamer’ binnen. Hij had een zwart T-shirt aan met daarop de witte tekst ‘Talkshowhost’. Hij keek met een kritisch oog naar de ronde tafel. Iedereen keek naar zijn linkeroor. ‘Nee, ik ben niet Vincent van Gogh,’ zei hij. - ‘Dan is die vraag uit de wereld,’ zei ik. -  ‘Sst! Maar ik ben wel een bijzonder mens en jullie niet. En daarom zijn jullie hier.’ 

‘Onze talkshow gaat over de gewone man. Kijkers zijn klaar met BN'ers, politieke kopstukken, experts, onderzoekers, wetenschappers, mensen van weleer, journalisten en ander geteisem. Ze willen zich identificeren met de gasten. Naar jezelf kijken, daar word je echt gelukkig van!’ Iedereen knikte instemmend, behalve ik. ‘Wacht eens even!’ zei ik paniekerig. ‘Ik ben geen gewone man! Er moet sprake zijn van een misverstand!’  

De Talkshowhost liep langzaam naar me toe en gebood me om te gaan staan. Hij taxeerde mijn lichaam als een kritische slavenhandelaar uit het oude Rome. ‘Hmm, ziet er toch echt uit als een gewone man.’ - ‘Van de buitenkant misschien. Niet van de binnenkant!’ - ‘Ja, wat er allemaal in die hersenpan afspeelt, zal me een worst wezen. De show begint over tien minuten!’ 

Hij richtte zich nu tot iedereen aan tafel. ‘Luister, gewone mensen. Goede kijkcijfers halen is het streven en dankzij de hedendaagse technologie kunnen we anticiperen op hoge en lage kijkcijfers. Vanaf mijn stoel zie ik een scherm en daarop worden de kijkcijfers live bijgehouden. Voorbereiding doen we niet aan. Jullie gaan gewoon met die normale hoofden aan de heilige talkshowtafel zitten en dan wordt het ongetwijfeld een feest!’

Het was inmiddels vijf voor acht en de show zou over vijf minuten beginnen. Het publiek was opgewarmd door één of andere lilliputter die kon jongleren met zes ballen, terwijl hij simultaan scheten liet. We zaten met zijn allen aan tafel en het was duidelijk te merken dat de Talkshowshost nerveus was. ’Meestal schakelen er een miljoen kijkers in, maar na tien minuten daalt het aantal kijkers vaak al naar 700.000,’ zo vertelde hij nog even snel. ‘Met het thema ‘de gewone man’ gaan we de hele show ongetwijfeld boven de miljoen blijven!’ 

‘Vijf, vier, drie, twee, één en los!' schreeuwde de regisseur.

WORDT VERVOLGD!