Wat zonde voor je dat je zo’n beeld van (bij)baantjes hebt of had. Vanaf m’n veertiende sleepte ik met een te kleine oude fiets van oma en uitpuilende tassen die steeds tussen de spaken kwamen wekelijks door weer en wind stapels folders die ik zelf had gevouwen door de wijken die net iets te ver van de mijne lagen. Cent per folder per adres- als er drie folders waren had ik weinig vouwwerk maar die week ook maar 14,70 gulden opbrengst. Rond feestdagen had ik soms wel tien folders, vouwde ik me urenlang ongans en trokken de fietstassen het slechts in twee ladingen, maar pakte ik wel een whopping 49 gulden.
Vanaf m’n zestiende, eind jaren negentig, kwam er vakkenvullen bij Dirk bij maar hield ik de folderwijk nog steeds twee jaar aan. Een paar jaar daarna ging ik taxi rijden, werkte ieder weekend twee nachten en maakte in de zomervakanties weken van zestig tot tachtig uur.
Op school voerde ik geen flikker uit, deed acht jaar over m’n vwo, verloor een jaar aan een hbo journalistiek-opleiding voor totale nietsnutten, werkte nog een jaar fulltime (en tegen de 300 uur per maand van slechts 1400 euro) bij dat taxibedrijf, stiefelde daarna in een beschamend trage en zeer verveelde vijf jaar door een BA Engels (plus 24 uur werken per weekend bij nog steeds dat taxibedrijf).
Pas toen m’n MA aanbrak kreeg ik lol in m’n studie, maar tegen die tijd werkte ik ook al 32 uur per week bij een huis aan huis krant in Utrecht.
Belangrijkste reden dat die MA zo beviel: ik zat een half jaar in Amerika en daar moest je voor je studieresultaten iets doen dat ik in Nederland nog nooit zo ervaren had: hard werken. Heel hard werken. Daar viel m’n eigen kwartje. School is strontvervelend, een studie ook maar gewoon een sleutel naar sollicitatiegesprekken en sociale status (en who cares about that anyway), maar een beetje aanpoten, en léren aanpoten, dat is waarvoor je vrijheid terugkrijgt.
Misschien klink ik als culturele katholiek wel heel stijf gereformeerd nu, maar: arbeid adelt. Ik ben blij dat m’n ouders altijd zeiden: je maakt je school af, en als je zakgeld wilt voor Nintendo-spellen, nieuwe schoenen en (later) uitgaansbier, dan ga je maar lekker werken. Kutbaantjes kweken karakter en ik had ze hard nodig want op school leer je dat niet.
Ha, een van Neerlands grootste substackers met een uitgebreid, calvinistisch egodocument in mijn comments! En dat op de dag dat meneer Zaagmans met zijn stuk gereedschap langskomt om de noeste arbeider meer zicht op het weekeind te geven door de week doormidden te snijden. En ook nog op de dag dat ik toevallig een stuk over mijn bijbaan als vakkenvuller heb gepubliceerd. Denk niet dat het stuk helemaal overeenkomt met je levensfilosofie, maar zelfkastijding is je niet vreemd als ik je comment zo lees.
Enige zelfkastijding is mij zeker niet vreemd, nee. Zo voel ik enige milde (maar gelukkig ook weer niet meteen terminale) schaamte over mijn eigen hardop-herinnerende comment van hedenmorgen, zo in de context van je nieuwe stukkie. Of ik überhaupt een levensfilosofie heb weet ik niet, ik ben ook maar een optelsom van ervaringen, maar je supermarktervaringen zijn in ieder geval herkenbaar en uiteindelijk weet ik wel dat iedere tekst die je schrijft een egodocument is. Zelfs je belastingaangifte.
Mijn winkelmanager van destijds zei altijd: werken in een supermarkt is heerlijk, alleen zo jammer van alle klanten. "Zal ik het hier even uit pakken?", zegt de klant, alvast ontzettend tevreden met zichzelf terwijl hij een pak rijst uit de doos trekt die ik net sta te vullen. "Dat scheelt jou weer werk!" En dat dan 26 keer, door 26 klanten per zaterdag.
Een runescapecharacter met een combatlevel van 100 heb je ook weinig aan hoor: het spel begint eigenlijk pas als je je stats hebt gemaxt . Zo, alsjeblieft, nog een illusie armer!
Wat zonde voor je dat je zo’n beeld van (bij)baantjes hebt of had. Vanaf m’n veertiende sleepte ik met een te kleine oude fiets van oma en uitpuilende tassen die steeds tussen de spaken kwamen wekelijks door weer en wind stapels folders die ik zelf had gevouwen door de wijken die net iets te ver van de mijne lagen. Cent per folder per adres- als er drie folders waren had ik weinig vouwwerk maar die week ook maar 14,70 gulden opbrengst. Rond feestdagen had ik soms wel tien folders, vouwde ik me urenlang ongans en trokken de fietstassen het slechts in twee ladingen, maar pakte ik wel een whopping 49 gulden.
Vanaf m’n zestiende, eind jaren negentig, kwam er vakkenvullen bij Dirk bij maar hield ik de folderwijk nog steeds twee jaar aan. Een paar jaar daarna ging ik taxi rijden, werkte ieder weekend twee nachten en maakte in de zomervakanties weken van zestig tot tachtig uur.
Op school voerde ik geen flikker uit, deed acht jaar over m’n vwo, verloor een jaar aan een hbo journalistiek-opleiding voor totale nietsnutten, werkte nog een jaar fulltime (en tegen de 300 uur per maand van slechts 1400 euro) bij dat taxibedrijf, stiefelde daarna in een beschamend trage en zeer verveelde vijf jaar door een BA Engels (plus 24 uur werken per weekend bij nog steeds dat taxibedrijf).
Pas toen m’n MA aanbrak kreeg ik lol in m’n studie, maar tegen die tijd werkte ik ook al 32 uur per week bij een huis aan huis krant in Utrecht.
Belangrijkste reden dat die MA zo beviel: ik zat een half jaar in Amerika en daar moest je voor je studieresultaten iets doen dat ik in Nederland nog nooit zo ervaren had: hard werken. Heel hard werken. Daar viel m’n eigen kwartje. School is strontvervelend, een studie ook maar gewoon een sleutel naar sollicitatiegesprekken en sociale status (en who cares about that anyway), maar een beetje aanpoten, en léren aanpoten, dat is waarvoor je vrijheid terugkrijgt.
Misschien klink ik als culturele katholiek wel heel stijf gereformeerd nu, maar: arbeid adelt. Ik ben blij dat m’n ouders altijd zeiden: je maakt je school af, en als je zakgeld wilt voor Nintendo-spellen, nieuwe schoenen en (later) uitgaansbier, dan ga je maar lekker werken. Kutbaantjes kweken karakter en ik had ze hard nodig want op school leer je dat niet.
Ha, een van Neerlands grootste substackers met een uitgebreid, calvinistisch egodocument in mijn comments! En dat op de dag dat meneer Zaagmans met zijn stuk gereedschap langskomt om de noeste arbeider meer zicht op het weekeind te geven door de week doormidden te snijden. En ook nog op de dag dat ik toevallig een stuk over mijn bijbaan als vakkenvuller heb gepubliceerd. Denk niet dat het stuk helemaal overeenkomt met je levensfilosofie, maar zelfkastijding is je niet vreemd als ik je comment zo lees.
Hier te lezen: https://nickvangoor.substack.com/p/hoe-ik-een-geweldige-vakkenvuller
Enige zelfkastijding is mij zeker niet vreemd, nee. Zo voel ik enige milde (maar gelukkig ook weer niet meteen terminale) schaamte over mijn eigen hardop-herinnerende comment van hedenmorgen, zo in de context van je nieuwe stukkie. Of ik überhaupt een levensfilosofie heb weet ik niet, ik ben ook maar een optelsom van ervaringen, maar je supermarktervaringen zijn in ieder geval herkenbaar en uiteindelijk weet ik wel dat iedere tekst die je schrijft een egodocument is. Zelfs je belastingaangifte.
Mijn winkelmanager van destijds zei altijd: werken in een supermarkt is heerlijk, alleen zo jammer van alle klanten. "Zal ik het hier even uit pakken?", zegt de klant, alvast ontzettend tevreden met zichzelf terwijl hij een pak rijst uit de doos trekt die ik net sta te vullen. "Dat scheelt jou weer werk!" En dat dan 26 keer, door 26 klanten per zaterdag.
Dit zijn nog eens teksten ,,Na een tijdje zag de opgestapelde vaat eruit als een Berlijnse muur en ik zat helaas in het DDR-gedeelte. ’’
Een runescapecharacter met een combatlevel van 100 heb je ook weinig aan hoor: het spel begint eigenlijk pas als je je stats hebt gemaxt . Zo, alsjeblieft, nog een illusie armer!